Her gecemin içindeki çığlık,düşlerimdeki son noktamsın.
İsterdim seninle sokaklarda yalnızca bizi oynamayı,mutlu olmayı,beynimde ki ikimizi dünyaya salmayı...
Acılar içinde her gece rüyalarım,hislerim,günlerim.
Tek suçum sana aşık olup seni çok sevip kalbimin derininde sıfırdan büyütmekmiş.
Seni büyüytürken kendımı de buyuttum,acılarımda büyüdü,sonra şimdiki ben oldum.
Yanımda olacağını ilk gün bildiğim için belki seni çok sevdim belki de içimdeki sevgi hissi işte bu dedi.Bilinmez.
Güvendim.
Çokk hemde.
neden o gunlerı birbirimize yaşattık ki?
neden kendimizi sürekli hırpaladık ki?
iÇİmizdeki kin yüzünden mi?
Yoksa çaresizlikten mi?
Yapabileceklerinin kısıtlı olmasından mı?
Kaderimize zorla birbirimizi eklememiz yüzünde mi?
Herkese laf ederdik,aşk Yürek ister diye,vazgeçmektir diye.
Aşkın birbirinden vazgeçmek olduğunu bilmiyordum.
Yeni öğrendim.
Aşkta yalnızlık ta yaşanırmış.
tek başına iki kişinin rolünü de üstlenebilmekmiş.
Aşk bana çok şey kazandırdı.
Yaşam sevinci,sahiplenme hissi,sahip çıkabilme hissi.
İstediğini alabilmek için hırs hissi.
Bunların da ömrü varmış..
İnsan ölürken bütün hisleri sadece yaşarken var olur,gerisi toprak olur.
Dökükk hikayem,dEmEyeceğim.
Sonuna kadar kendim için kendimle var olacağım.
Tuğçe Yalçın
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder